เธอคะ..

     เช้านี้ ลมหนาวแวะมาทักทายเบาๆที่หน้าบ้าน 
     ชวนใจหายนะคะ
     หนึ่งวัน หนึ่งฤดู หนึ่งปี มันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
     แล้วนี่ฉันมัวทำอะไรอยู่
     ทั้งๆที่หัวใจฉัน บอกเสมอๆว่า
     "เราออกไปเที่ยวข้างนอกกันเถอะ"

     ลมหนาวของเช้าวันนี้ทำหัวใจฉันป่วยไข้และร้องงอแง
     ที่จริงจะโทษลมหนาวก็ไม่ถูกต้องนัก
     โทษเธอ คนที่ทำให้ต้องคิดถึงสิจึงจะถูกต้อง
     อยากเขียนจดหมายถึงเธอสักฉบับจังค่ะ
     เขียนชวนเธอมานั่งดูดอกกาสะลองด้วยกัน

     นี่..ฉันเพ้อเจ้อมากไปใช่ไหม?
    
     ต้องทำงานแล้วหล่ะ หวังว่าเธอคงสบายดีนะคะ

ถึงเธอ

กลิ่นความหอมจากวันนั้น ผูกใจฉันกับเธอ

วันสุดท้ายของเดือนกุมภาพันธ์มาถึงแล้ว
เดือนที่ทำให้คิดถึงดอกกุหลาบ ช็อคโกแลต คิดถึงรูปหัวใจ
เดือนที่ประดับด้วยสีแดง สีชมพูเต็มไปหมด
เดือนที่ความรักกรุ่นกลิ่นหอมฟุ้งตลบอบอวลอยู่ในชั้นบรรยากาศ
ถามว่ามันพิเศษสำหรับเราไหม?
ก็ไม่

ชอบบรรยากาศรอบๆตัวมากกว่า
เวลาขับรถผ่านร้านกิ๊ฟช็อบจะชอบชลอรถมองเข้าไปในร้าน
ชอบสีหน้าของเด็กหนุ่มที่เก้อเขินต่อคิวยาวเพื่อรอให้ร้านห่อของขวัญให้
ชอบสีหน้าของเด็กสาวที่เลือกของให้คนรักอย่างพิถีพิถรรธ์
ชอบแววตาและใบหน้าที่ปนเปื้อนยิ้มเหล่านั้น
เด็กสาวหลายต่อหลายคนอุ้มตุ๊กตาตัวโตซ้อนมอเตอร์ไซค์คนรักเที่ยวริมกว๊านพะเยา
มองดูน่ารัก
น่ารักเสียจนบางเวลาฉันก็แอบคิดถึงดอกกุหลาบช่อโตที่เคยได้
คืนวันเก่าๆแอบย้อนกลับมาให้คิดถึง

เดือนนี้ ได้รับพัสดุจากใครบางคนส่งมาให้ ข้างในเป็นสมุดโน๊ต
คนส่งเขาเขียนบอกว่าเห็นแล้วก็คิดถึง อยากให้ขีดๆเขียนจึงซื้อส่งมาให้
ขอบคุณในความมีน้ำใจที่คิดถึงกัน อยากบอกเหมือนกันว่า
ดีใจที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ

สมุดโน๊ตเล่มก่อนที่เคยได้ ก็ยังคงหลับไหลอยู่ในลิ้นชักเหมือนเดิม
ทำได้แค่หยิบมันขึ้นมามองแล้วก็เปิดไปมามองหน้ากระดาษว่างเปล่าอยู่อย่างนั้น
ตัดใจเขียนอะไรลงไปไม่ได้เสียที ไม่รู้ทำไม

ถึงเธอ

ถึงเธอ              ลมหนาวกลับมาเยือนเมืองภูกามยาวอีกครั้งแล้ว เช้าๆหมอกจางๆคลุมทั่วทั้งเมือง       ฉันชอบที่จะสูดอากาศยามเช้าแบบนี้มากที่สุดเลย รู้สึกเย็นและมีความสุขมาก       กลางวันเริ่มสั้นลงสั้นลงขึ้นทุกๆวัน กลางคืนก็เริ่มยาวนานขึ้น อยากกลับไปนอนคุดคู้       ฟังเสียงลมเหนือกระซิบกระซาบยอดข้าวที่บ้านกลางทุ่งจังค่ะ ที่สุดแล้วฉันก็ยังไม่มี       โอกาศได้กลับบ้านเลย กลับไปนอนพัก กลับไปเพื่อให้หัวใจได้คิดถึง…       ฉันนี่เป็นคนยังไงนะ จู่ๆก็อยากร้องไห้เสียอย่างนั้น        …อากาศแบบนี้ ฤดูแบบนี้มันทำให้หัวใจฉันเปราะบางกว่าที่ควรจะเป็นหรือเปล่าคะ       ฤดูกาลมีผลต่อจิตใจมากขนาดนี้เชียวหรือ                               มีความสุขกับกลิ่นหอมของกาสะลองนะคะ                                                   ฉันเอง

ถึงเธอ…

เช้าที่ฟ้าฉ่ำฝน

ฝนพรำทั่วฟ้าหลายๆวันแบบนี้ทำให้ฉันชักอยากอยากนอนมองฟ้าผ่านใบชมพู่มะเหมี่ยวสีเขียวอ่อนใบใหญ่ในวันแดดสวยบ้างแล้วสิ บางที บางครั้ง บรรยากาศแบบนี้ชวนให้เรารู้สึกอึดอัด เหงาและล้าเกินไป คงเป็นเพราะปัญญาที่รุมเร้าอยู่ในตอนนี้ด้วยกระมังถึงทำให้ฉันท้อ ก็เป็นเรื่องธรรมดานะ ไม่มีมนุษย์คนไหนชอบความทุกข์ ทุกคนไม่อยากแบกรับ ไม่อยากแก้ปัญหา ฉันยังไม่เคยพบเลยว่าชีวิตมันจะสิ้นทุกข์ รึจะมีสุขมากมายที่ไหน ความทุกข์ต่างหากกองเต็มทะเล ล้นมหาสมุทร ฉันเกลียด"ชีวิตชะตากรรม"แต่ยังดีที่ฉันรู้จัก"ทำใจ"ให้รักที่จะเรียนรู้และอยู่กับมันให้จงได้

เมื่อกี้…
จู่ๆฉันก็คิดถึงเธอ คิดถึงแบบใจเต้น ตึกๆ มือไม้อ่อน ตลกดีไหมคะ? อารมณ์ที่มาแบบไม่มีที่มา แต่มันรู้ค่ะว่ามีที่อยากจะไป สงสัยจังว่าถ้าฝนหยุดตกแล้วมันจะหายไปไหมนะ?
อารมณ์แบบที่ฉันกำลังรู้สึกอยู่ แบบนี้