ฉันเคยเห็นดอกไม้ ดอกแล้วดอกเล่าพยายามจะแย้มบานที่ทุ่งดาว
เธอมาพร้อมภาพฝันผืนใหญ่ที่ระบายยิ้มของวันพรุ่งไว้มากมาย
ฤดูดอกไม้บาน กับหัวใจพองโตของดอกไม้ดอกเล็กๆ บานสะพรั่งที่ทุ่งฝัน ทุกเช้าแสงตะวันแห่งหวัง สาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง…
ทุกเช้าฉันมองเธอที่เดินในจิบกาแฟพร้อมๆกับสายลมเหนือ
ฉันเห็นเธอที่พยายามอยู่กับรักที่เขามอบให้ รักที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆกาย รักที่เสียงของสายลมเศร้าๆกระซิบปลอบใจ
เธอกอดมันไว้แน่น แนบอก
วันแล้ววันเล่าที่เธอได้แต่เฝ้ารอการกลับมาของคนรัก รอฟังเรื่องราวของชายพเนจร ที่รอนแรมตามหาความรักที่ขาดหาย ชีวิตของเขา ยังคงออกเดินทาง เก็บเกี่ยวแรงใจ เอามาเรียงร้อยสร้อยอักษร ตัวหนังสือของเขาที่เธอหลงรัก
แล้ววันหนึ่งดอกไม้ก็หายไป ทิ้งความทรงจำที่แจ่มชัดไว้เป็นเพื่อนทุ่งดาว
เธอคนที่เดินทางผ่านมา ฉันเข้าใจและรับรู้ถึงความเจ็บร้าวที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจของเธอ แต่ฉันเชื่อว่าเธอคนที่มาปลุกฝันฉันตื่น เธอคือดอกไม้ที่งามได้ด้วยตัวเธอเอง