20 กุมภาพันธ์ 2554
วันนี้ตื่นแต่เช้า ไม่เกเร ไม่อิดออดกอดหมอนข้างเหมือนเคย เพราะนัดกับลุงชาญและซำเหมามาให้รับที่บ้านตอน 7 โมงเช้าเพื่อไปแข่งตกปลาด้วยกันที่บ่อต่อฟิชชิ่งปาร์ค อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย แมตนี้เงินวางเดิมพันสูงกว่าบ่อเชียงใหม่ครั้งก่อนมากนัก รางวัลที่ 1 สูงถึง 5 หมื่นบาท ไม่รวมรางวัลยิบย่อยต่างๆอีกมาก เคยไปบ่อต่อเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นเค้าจัดแมตเงินแสน แต่ไม่ได้จองบัตรลง จึงได้แต่ไปนั่งกินอาหารและเป็นเพียงผู้ชม ครั้งนี้ก็ไปพร้อมใจที่คาดหวังเหมือนเคย ใครจะรู้หล่ะ เก่งแค่ไหนก็ไม่กลัว ก็ของมันอยู่ในน้ำนี่นา ฟลุ๊คๆมาอาจเป็นของเรา …ก็ได้ ใช่ไหม? ใครจะรู้ ค่าลงเบ็ดก็ไม่แพง หลังละ 900 บาทเท่านั้น คิดถึงความเสี่ยง ความน่าจะเป็น มันก็ง่ายกว่าซื้อล็อตตารี่หล่ะน่า หรือไม่จริง!

ที่บ่อต่อฟิชชิ่งปาร์ค
นักตกปลามาจากทุกสารทิศ มาด้วยมุ่งหวังในประสงค์เดียวกัน บ่อที่เคยดูกว้างจึงแคบไปถนัดตา ลุงชาญกับซำเหมาเลือกที่จะอยู่ท้ายบ่อ แต่คุณบอยและทีมจากเมืองพะเยาอีกกลุ่มเลือกที่จะอยู่หัวบ่อ เหตุผลง่ายๆก็แค่ไม่อยากเดินชั่งปลาไกล เพราะกรรมการอยู่หัวบ่อ

เค้าว่ากันว่า ปลาที่นี่กินจัดนัก ถ้าเป็นอย่างแมตก่อนๆที่เค้าว่ากัน มันก็เหลือแค่ดวงใครดีกว่ากันเท่านั้นเอง ฝีมือกลายเป็นกับแกล้มไปโดยปริยาย เราในฐานะเด็กตักปลาจัดแจงปูเสื่อ และเอาอุปกรณ์ต่างๆออกจากกระเป๋าวางไว้ให้นักตกปลาเพื่อที่จะได้หยิบจับเปลี่ยนอาวุธกันได้อย่างง่ายมือ นักตกปลาก็ตระเตรียมอาวุธและเหยื่อไว้พร้อมลงเบ็ด มีการซ้อมมือกันคนละไม้สองไม้ ก็จริงอย่างที่เค้าว่า เขวี้ยงลงไปปลาก็ฉวยเบ็ดแทบจะคาไม้คามือกันเลยทีเดียว เห็นอย่างนี้ก็อุ่นใจจึงได้ละมือเดินไปซื้อเครื่องดื่มและข้าวเช้ามาแจกจ่ายเพื่อเติมพลัง

วางมือจากข้าวกล่องที่ทางบ่อจัดเตรียมไว้ ก็หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาจากกระเป๋า เก็บบรรยากาศก่อนลงสนามรบไว้ การแข่งขันเริ่ม 10 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น

เริ่มแข่ง คุณบอยสอยปลาขึ้นมาติดๆกัน 3 ตัว แข่งปลาไซค์ 3.00 กิโล แต่เมื่อนำไปชั่ง ปลาที่ตกได้ 3.33 กิโล ไม่ได้ขนาด การแข่งขันยังดำเนินต่อไป แต่ปลาก็เริ่มเงียบ นักตกปลาก็เริ่มเข้าโหมด “ใบ้แดก” จนเด็กตักปลาอย่างเราต้องงัดเอาหนังสือ “เสียดายคนอินเดียวไม่ได้อ่าน” ของใบพัดขึ้นมาอ่านฆ่าเวลารอ

เที่ยง พักครึ่งชั่วโมง ก็ยังคงนั่งกินข้าวกล่องที่เหมือนกับมื้อเช้าเปะๆคนละกล่อง เสียงบ่นจากรอบข้างเหมือนกันว่า “ทำไมปลากินไม่จัดเหมือนตอนลงเบ็ดใหม่ๆ”

แล้วมันก็เงียบจนหมดเวลา เก็บข้าวเก็บของกลับบ้านด้วยอาการเซ็งๆ