เพิ่งแดกไปเมื่อกี้ หิวอีกละ จะอ้วนไปไหนกูคะ?
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

เมื่อวาน……..เบื่อแกงกะทิมาก!!!
3 มื้อ ที่ดำผุดดำว่ายในแกงเผ็ดเนื้อมะเขือเปราะ เลี่ยนจนไม่อยากเคี้ยว อยากตักใส่ปากแล้วกลืนลงไปเลย เหมือนตอนกินยา ไม่ต้องรับรู้รสชาติ มื้อสุดท้ายที่พยายามกระเดือกเข้าไปรู้สึกทุกข์ทรมานเ็ล็กๆที่ในใจ แอบปลอบใจตัวเองอยู่ 2 ประโยคว่า “เอาน่าก็แค่กินให้มันอิ่มๆไป” หรือ “อย่าบ่นเลย คนบางคนเค้าไม่มีจะกินด้วยซ้ำ” สองประโยคนี้คอยวนเวียนอยู่ในสมองน้อยๆที่กำลังพยายามบี้บดขยี้แกงเนื้องให้หายไปในอากาศอย่าให้ได้คิดถึง จะติ๊ต่างเป็นแกงอย่างอื่นก็ไม่ได้มันตำตาตำใจอยู่ทนโท่

หลังจากคำสุดท้ายลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว ก็ตั้งใจแน่แน่วว่า “กูจะไม่ทำแกงกะทิไปอีกเดือนหนึ่ง”

ตอนเย็นรื้อๆค้นๆตู้เย็นดู ปรากฎว่าจ๊ะเอ๋กับปลานิลรมควันตัวพอเหมาะที่ซื้อยัดตู้ทิ้งไว้เมื่อชาติที่แล้ว 1 ตัว โอ๊ะโอวววว ต้มโคล้งดีกว่า ha ha ha นึกได้อย่างนั้นแล้วก็แจกงาน ออกล่าเครื่องปรุงที่ขาด คนหนึ่งไปตัดตะไคร้ เด็ดยอดมะขามอ่อน อีกคนไปเก็บใบมะกรูดและใบกะเพรา ได้เครื่องมาครบ ไม่นานต้มโคล้งก็พร้อมตักเสริฟ

แม่เจ้าาาาา ตักน้ำต้มโคล้งซดคำแรกมันช่างแตกต่างกะแกงกะทิในกะทะเมื่อวานเหลิอเกิน ความรู้สึกหดหู่จากการอดทนกินของซ้ำๆหลายๆมื้อได้หายไปทันที ช่างอัศจรรย์อะไรอย่างนี้
T^T ฮืออออ ฮือออ ดีใจ ดีใจ