แคะขี้มูกไป ….ไม่มีเธอ

วันศุกร์ที่ผ่าน…….อีกแล้ว อีกแล้วววววว
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมมักต้องขึ้นต้นเรื่องว่า วันนั้นวันนี้เรื่อยเลย ชีวิตมันตีบตันขนานนั้นเชียวหรือ มี “คำ” ตั้งมากมายที่พร้อมให้หยิบมาเรียงมาร้อยเข้าด้วยกันก็ไม่ใช้ มันง่ายดีใช่ไหม? ไม่ต้องคิดให้มากความสินะ?

คงงั้น

ตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่ แม้จะแปลกที่ไปบ้างแต่ก็รู้สึกเป็นส่วนตัวมากขึ้น ดีจัง แม้จะขาดเพลงไปก็ไม่เป็นไร เปิดฟังเองในเครื่องก็ได้ หรือวันไหน คืนไหน อยากมีมีใครหรืออยากที่จะให้ใครฟังด้วยกันกับเราก็….จะโทรไปยัดเยียดให้ฟังแล้วกันนะ(จ๊ะ)

กลับมาที่ เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านอีกครั้ง
เย็นนี้มีนัดกับครอบครัวพี่รินไปทานข้าวด้วยกันที่กว๊าน ทานข้าวที่ว่าไม่ได้หรูหราอะไร ไม่นั่งร้าน ข้าวเย็นมื้อนี้ปูเสื่อกินกันริมฟุตบาต พี่รินคนนี้ เป็นเพื่อนตกปลาของคุณบอยอีกที เคยเห็นกันผ่านๆที่บ่อปลา เคยรินเบียร์ให้กันบ้างบางครั้ง ไม่สนิทกันเท่าไหร่จนเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อแกแวะเวียนมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆแล้วก็ได้กินอาหารฝีมือเรา บ่อยครั้งเข้าคนที่ชอบทำกับข้าวเหมือนๆกันก็สนิทกันได้เร็ว เร็วม๊ากก
เย็นวันศุกร์นี้แกจึงขอโชว์ฝีมืออ่อมไก่ให้กิน อ่อมไก่เป็นแค่ข้ออ้างในการออกบ้านไปแรด(ของเรา)ลากนังเมไปด้วย แต่กว่าที่จะไปถึงที่นัดหมาย ก่อนที่อ่อมไก่จะได้เข้าปากสองเฟี้ยวก็กรึ่มเรียบร้อยแล้ว

นัดกันที่ฟุตบาตข้างๆต้นกาสะลองขี้เหร่ เสียดายจังที่กาสะลองร่วงหมดแล้ว