คิดไม่ออก..ก็ปลูกผัก

ฝนพรำติดกันมาหลายวันแล้ว
ผักหญ้าในสวนงาม ง้ามมมมม งาม
งามจนไม่ทีให้เดิน ดกม๊ากกก

วันนี้ต้องใช้ความกล้า 1 กระบุงกลัวงู
เพื่อบุกฝ่าดงหญ้าทึบๆแฉะๆเข้าไปเด็ดใบชะพลูงามมา 1 กำใหญ่
แพลนไว้ในหัวตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะทำแกงหมูใบชะพลูกินเย็นนี้
ใบชะพลูงามๆ แลกกับผื่นปื้นหนึ่งที่แก้มซ้ายและแขนทั้งสองข้าง ก็ยังจะว่าคุ้มอยู่

ไหมนะ?

ที่จริงแล้วมันคิดค่าเทียบเท่า ขาดทุนหรือคุมทุนไม่ได้น้าาาาา
ก็ในเมื่อเข้าสวนทีไรก็สุขใจทุกทีสิน่า

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เทใจมาก ช่วงนั้นเป็นช่วง "สวนครัวฟีเวอร์"
เลิกงานบ่าย 3 ครึ่ง พุ่งดิ่งกระโจนเข้าสวน
ฝังตัวอยู่ในนั้นถึง 6 โมงเย็น
ปลูกอย่างละนิด ละหน่อย
ปลูกไปตามประสาคนไม่รู้
ไม่ได้ใส่ปุ๋ยตามสูตรไหนๆ มีก็แต่ขี้ไก่ที่ไปโกยจากเล้าไก่หลังบ้านของคุณตา
ปลูกผักทุกๆอย่างที่คุณตาคุณยายเมตตาให้เมล็ดพันธุ์มา
เป็นอะไรที่สมดุลมาก สวนกับเมล็ดพันธุ์ของแก แรงของเราได้ผักมาแบ่งกันกิน

ผักกาดนั้นงามมาก มาก แบ่งกันกินได้หลายบ้านเชียว
ผักบุ้งนี่โครตไม่ประสบความสำเร็จ เพราะขี้เหร่และแกรน
ผักชีก็ไม่ยอมโตเท่าที่ควรจะเป็น
ต้นหอมนั้นงามม๊าก
กะหล่ำปลีก็ขึ้น แต่……มันไม่ยอมห่อตัวกันเป็นกลมๆเพราะหนาวปีนั้นไม่พอ
กวางตุ้ง อันนี้โครตเบสิค ปลูกไม่งามก็แย่ละ

คุณยายมาช่วยปลูกพริก มีพริกครบทุกอย่างเลย ทั้งชี้ขึ้นฟ้าหรือหน้าทิ่มดิน
มะนาว มะกรูด มะเขือพร้อม อีกทั้งข่าตะไคร้ครบเครื่องต้มยำ
แต่…เสียอย่างเดียว มะนาวที่คุณยายได้มาปลูกเป็นพันธุ์ที่ลูกโตๆ บางคนก็เรียกว่ามะนาวญี่ปุ่น
มะนาวแบบนี้น้ำเยอะ แต่หอมสู้มะนาวแป้นมะนาวพื้นบ้านเราไม่ได้เลย เทียบศักดิ์ศรีกันไม่ติด

หนาวหนึ่ง กระแดะปลูกไชเท้า

อาย
เลยแอบปลูกไว้ในถังไอติมก่อน
เผื่อว่ามันไม่ยอมโตจะได้ไม่ต้องแก้เก้อกับใคร
ปรากฎว่า งามมาก ใบเบ่อเร่อเลย
ใครๆก็ชมว่าเก่ง มีความสุขมากมาย
หลงรักและหลงไหลได้ปลื้มสุดๆ และที่สุดก็ลงเอยด้วยการตั้งชื่อให้ต้นหัวไชเท้า
"ไชเท้าเบิกบาน" ทุกๆคนต้องเรียกตามนั้น

แล้ววันหนึ่งเมื่อคุณนายทองใบมาเยือน แกเหลือบตาไปมองถังไอติมที่วางไว้หน้าบ้าน
แล้วก็ถามว่า "หยังแน๊ ฮั่นแน๊?" [แปลได้ว่า นั่นอะไรหน่ะ?]
บอกแกด้วยความภาคภูมิใจว่า "หนูปลูกต้นไชเท้าแม่ ง๊ามงามดูดิ"
สองแม่ลูกก็ชื่นชมกันอยู่นาน แม่ก็ถามว่า "ใบมันกิ๋นได้ก่?"
ก็บอกแม่ไปว่าเห็นในรายการทีวีญี่ปุ่นนะ เค้าเอาใบมาซอยๆแล้วเคล้าเกลือดับขมก่อนจึงเอามาผัด
แม่ตาเป็นประกาย และคิด

เย็นวันนั้น
แม่เดินดุ่มๆมาจากห้องครัวหลังบ้านถือมีดมาด้วย
หันมาบอกเราว่า "ขอไชเท้าต้นหนึ่งนะจะเอาไปตัมใส่ซี่โครงหมู" เราพยักหน้าด้วยความเต็มใจ
เดินนำแกไปที่หน้าบ้าน ช่วยกันเลือกต้นที่ใหญ่ที่สุด
พอแม่ดึงมันขึ้นมาเท่านั้นแหละ ฮากระจาย เพราะหัวมันเล็กและกลมเท่ากำปั้นเด็ก
จากที่จะใช้แค่ต้นเดียวจึงถอนมาทั้งหมดถังไอติมเลย
ตอนที่แม่ถอนไปแม่ก็บ่นไปว่า "ควยบ่ะ ฮานึกว่าจะใหญ่มอกใด"

เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายกับไชเท้าเบิกบาน
หวานไหม?
ก็หวานนะ เหมือนไชเท้าทั่วๆไปแหละ รสชาติไม่ได้แปลกไปเหมือนรูปลักษณ์มันแต่อย่างใด

แล้ววันหนึ่ง เราก็เลิกปลูกผัก
สาเหตุเพราะอะไรกันนะ

นึกได้แล้ว เป็นเพราะยายปั๋นเริ่มจู้จี้เรื่องนั้นเรื่องนี้มากขึ้น
ไอ้นั่นอย่าปลูกตรงนั้น ไอ้นี่อย่า อย่า อย่า
หลายๆ "อย่า" จัด ก็รำคาญ
ไม่ชอบทำให้ตัวเองหงุดหงิด ก็เลยเลิกสะดื้อๆอย่างนั้น

ทุกวันนี้ก็ยังมีแอบ แอบบ้าง
แต่ปลูกในยางรถยนต์ที่หน้าบ้านตัวเอง
จะเรียกว่าปลูกก็คงไม่ได้ เพราะไม่ได้ปลูก
เน้นไปทางปัก ปักรากผักชีฝรั่ง รากต้นคึ่นช่าย กะเพราะ โหรพา

เดือนที่แล้วหว่านเมล็ดผักกาด(แม้ว)ไว้
ผักกาดแม้วนี่ไม่ใช่ผักกาดที่เอามาทำผักกาดจอ เป็นผักกาดสำหรับเอาไว้กินสดๆกับลาบเท่านั้น
ใบมันจะหยักๆหน่อย ออกรสขมนิดๆ

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปลูกไปทำไม เพราะยังไม่ได้เก็บกินเลยสักกะต้น